Zadaniowcy to harty wyścigowe wielu korporacji, ale także fascynaci własnej efektywności. Uwielbiają zaczynać dzień od listy zadań do zrealizowania i jeśli nie ma ich odpowiednio dużo czują się taka listą rozczarowani. Często więc dla czystej ambicji dorzucają jeszcze kilka, aby dzień stał się wystarczająco ekscytujący.
Udany dzień z punktu widzenia zadaniowca to ten z dużą listą zrealizowanych zadań. Najlepiej wszystkich na ten dzień zaplanowanych. Średnio dobry będzie taki, gdy część zadań z listy trzeba przenieść na kolejny dzień. Fatalny zaś zakończy się dłuższą listą zadań niż ta, którą się zaczynał.
Utopia celu
Zadaniowiec często dąży do realizacji wszystkich możliwych zadań, tak aby lista zadań oczekujących była całkowicie pusta. Wierzy w to, że wtedy osiągnie wreszcie upragniony spokój i poczucie spełnienia. Dążenie to jednak ma dwie pułapki.
Pierwsza to fakt, że we współczesnych czasach nieograniczonego potencjału informacji i możliwych zadań, te drugie mogą się nigdy nie skończyć. Czeluści internetu bowiem kierowane różnorodnymi algorytmami wciąż będą nam podpowiadać kolejne fascynujące możliwości czy to w postaci wydarzeń, kursów on-line, ciekawych filmów na YouTube, najnowszych informacji z danego zakresu, czy też wreszcie kolejnych stron godnych głębszej ich penetracji. Kiedy świat on-line to za mało, z pewnością trafią do nas jeszcze propozycje książek, które koniecznie powinniśmy przeczytać. Tym bardziej, że mają takie świetne opinie czytelników lub rekomendację jakiegoś influencera.
Dodatkowy problem z zadaniowcami, to ich nastawienie do zadań. Są niczym zadaniowy pies Pawłowa. Każe nowe zadania to rozbłyskująca lampka, która powoduje natychmiastowe wydzielenie endorfin i nim włączy się logika (porównanie wolnego czasu w kalendarzu z ilością czasu jaki trzeba poświęcić na realizację danego działania), już krzyczą „biorę”. Dzieje się tak nawet wtedy, kiedy są mocno obciążeni, a nawet przeciążeni realizacją obecnych zadań.
Druga pułapka to zapętlenie logiczne. Bo jeśli zadaniowiec faktycznie zrealizowałby wszystkie działania, to i tak nie odczuje on szczęścia. Napędza go działanie i realizacja zadań, a nie bierność i spokojne oczekiwanie na kolejne wyzwanie. Już prędzej ogarnie go poczucie pustki i zagubienia.
Jest to tym bardziej niebezpieczne, że choć zadaniowcy się do tego raczej nie przyznają, to realizacja zadań jest tym co podbudowuje ich poczucie własnej wartości. Dzięki zadaniom czują się tacy ważni i niezastąpieni, a każde odhaczone zadanie = kolejny sukces w życiu. Brak zadań i brak sukcesów często oznacza z ich punktu widzenia, że są bezwartościowi. Nie uznają bowiem oni jako wystarczającej wartości tego, że prostu są. Realizacja zadań, to ich sposób na radzenie sobie ze strachem przed tym, że świat i inni odkryją prawdę o ich braku wartości. To też jeden z powodów, dla którego zadaniowcy są często perfekcjonistami.
Cena zdrowia
Nadmiar realizacji zadań, mało odpoczynku i wyczerpanie psychiczne wynikające z próby zapanowania na wielością wszystkich możliwości i potencjalnych zadań, wcześniej czy później odbija się na zdrowiu. Problem w tym, że zadaniowiec napędzany swoim ukrytym strachem bywa naprawdę twardy i potrafi wiele znieść. Tak wiele, że organizm musi użyć naprawdę radykalnych form interwencji, żeby go zatrzymać. Przyznać trzeba, że ma on całkiem spore spektrum możliwości: zawał, udar, rak lub lżejsza artyleria w postaci: chwilowej utraty przytomności, różnych nerwobóli, krwotoków z nosa, chronicznych bólów głowy, wypalenia i depresji. Oczywiście to tylko przykłady, bo potencjalnych możliwości jest jeszcze więcej.
Czasami zainterweniuje też bliski zadaniowca i przekona go do zmiany trybu życia. Choć przyznać trzeba, że nie często to się udaje. Bliscy bowiem, próbują przemówić do logiki zadaniowców, nie uwzględniając tego, że tak naprawdę kieruje nimi emocja, którą jest strach.
Łatwiej, sprawniej itd.
Zadaniowiec czasami podejmuje próbę zapanowania nad natłokiem zadań i zaczyna testować różne rozwiązania. Najczęściej zaczyna używać aplikacji, które mierzą i weryfikują jego efektywność. Pomagają też pozbyć się wszystkiego co może go rozpraszać. Problem w tym, że najczęściej te aplikacje zawierają jednocześnie mechanizmy motywujące do jeszcze większej i bardziej efektywnej aktywności. I tutaj pętla się zamyka, zadaniowiec grzęźnie w kolejnej pułapce. Pomijając już fakt, że nierzadko chce być tak efektywny, że używa kilku tego typu aplikacji na raz.
Bywają i tacy co zaczynają bardzo dbać o swoją kondycję i aktywność sportową. W pierwszym odruchu można by pomyśleć – na szczęście. Byłaby to jednak zwykła naiwność. Zadaniowiec nie jest aktywny sportowo, bo chce być zdrowy. On jest aktywny sportowo, bo chce być jeszcze szybszy i efektywny w realizacji zadań. Po cichu liczy nawet, że ich jeszcze więcej udźwignie.
Zawsze mnie zaskakuje fakt, że zadniowiec prawie nigdy nie widzi rozwiązania swojej sytuacji w wyeliminowaniu części zadań, które nie są konieczne.
Od tego właśnie zaczynam moją pracę z zadaniowcami. Potem dodajemy umiejętne nadawanie priorytetów, delegowanie zadań na innych, wzmacniamy umiejętność asertywnej odmowy i wreszcie wprowadzamy świadome zarządzanie energią życiową.