W dzisiejszych czasach, gdy inflacja gna w górę jak szalona i wszyscy zastanawiają się w jaki sposób ochronić swoje pieniądze przypominają mi się słowa jakie wypowiedział Warren Buffett: „Jakiekolwiek masz umiejętności, nikt nie może ci ich zabrać. Inflacja też tego nie zrobi. Najlepszą inwestycją jest rozwijanie siebie.”
Znam też inny jego cytat „Istnieje jeden rodzaj inwestycji, który przyćmiewa wszystkie inne. Inwestuj w siebie. Zajmij się tym, co uważasz za swoją słabość i zrób to teraz”.
Generalnie jestem zwolennikiem pracy nad naszymi mocnymi stronami, bo w nich upatruje największego potencjału rozwoju. Jednak zgadzam się z tym, że również zmniejszanie naszych słabości może być cenne.
Sęk w tym, że jeżeli coś jest naszą słabością, to praca nad nią raczej nie przynosi nam satysfakcji ani przyjemności. Jak więc ją sobie zorganizować, aby w niej wytrwać? Szczególnie, gdy nad głową nie wisi nam żaden deadline.
Czego nas uczy próba zdobycia bieguna południowego?
W listopadzie 1911 roku marsz w kierunku bieguna południowego rozpoczęły dwie ekspedycje. Jedną dowodził kapitan Robert Falcon Scott z Wielkiej Brytanii, a drugą Roald Amundsen z Norwegii. Ekspedycje wyruszyły w odstępie zaledwie kilku dni od siebie i poruszały się niemal tą samą trasą. Istotne było jednak to w jaki sposób były one zarządzane.
Scott w pogodne dni eksploatował swoich ludzi do granic możliwości. Natomiast, gdy pogoda była niesprzyjająca zaszywał się w swoim namiocie i wylewał w swoim dzienniku żale na świat i złą pogodę, która utrudnia mu osiągnięcie celu.
Amundsen przyjął zupełnie inną taktykę. Zarówno w pogodne, jak i niesprzyjające dni jego ekspedycja miała przebywać dokładnie 24 km. Gdy spojrzeć w jego dziennik, w niepogodne dni zamiast utyskiwania można było znaleźć zapiski o ile, pomimo niesprzyjającej, pogody przesunęli się do celu. 12 grudnia 1911 jego ekspedycja znajdowała się zaledwie 72 km od celu. Miała za sobą już tysiące kilometrów i była tak blisko bieguna jak nikt nigdy wcześniej. Pokusa, aby nieludzkim wysiłkiem w ciągu jednego dnia dotrzeć do celu i zdobyć biegun była wielka. Jednak osiągnięcie celu zajęło im jeszcze trzy dni, bo Amundsen trzymał się swojego limitu 24 km. Był bowiem świadom tego, że nieludzki wysiłek jednego dni pozwoli szybko osiągnąć cel wyprawy, ale może na tyle wyczerpać ekipę, że nie będzie miała sił na powrót.
Amundsen ze swoją ekipą zdobył biegun południowy 14 grudnia 1911 roku. Byli pierwszymi ludźmi w udokumentowanej historii, którym udało się dokonać tego dokonać. A potem bezpiecznie wrócili do Norwegii. Scott ze swoją wycieńczoną ekipą dotarł do bieguna 34 dni później. To jednak nie było największą tragedią ich wyprawy. Największą tragedią było to, że nigdy z niej nie wrócili. Zmęczenie i odmrożenia były na tyle dotkliwe, że cała piątka w drodze powrotnej zamarzła na śmierć.
Powoli znaczy płynnie, płynnie znaczy szybko
Scoot w pogodne dni na maksa eksploatował swoją ekipę. Byli na tyle przemęczeni, że podczas złych dni, gdy się nie przemieszczali, nie byli się w stanie wystarczająco zregenerować. Zatem w kolejny pogodny dzień wchodzili z deficytem energii. Z każdym kolejnym dniem ten deficyt był coraz większym.
Amundsen przyjął taktykę „powolnego czołgu, którego nic nie zatrzyma”. Bez względu na pogodę, każdego dnia jego ekipa miała pokonywać taki sam odcinek. Był on na tyle nie duży, że nie doprowadzał do wyczerpania uczestników ekspedycji. Siły nadwątlone podczas dni niepogody, szybko odzyskiwali w pogodne dni, kiedy po pokonaniu wyznaczonego dystansu mogli się regenerować. Co więcej, każdy taki pogodny dzień kończy się mentalnym niedosytem, bo można było przecież więcej. Niedosyt przy jednoczesnym zasobie energii, powodował że mieli ochotę dalej mierzyć się ze swoją drogą i celem.
Podobnie jest z nami i zadaniami, których nie lubimy i które na dodatek są rozłożone w czasie. Często ociągamy się z podjęciem aktywności, a kiedy już się na nią zdobędziemy ciśniemy na maksa. Chcemy nadrobić stracony czas, a może i jeszcze podziałać z mały naddatkiem. Problem w tym, że po tak intensywnym dniu mamy potrzebę długiej regeneracji. Często następnego dnia, na samą myśl o zajęciu się danym zadaniem, czy projektem mamy totalną blokadę. Nie realizujemy go i znowu zaczynamy gromadzić zaległości. Po kilku takich pikach hiperaktywności, która nas kosztuje potężne zasoby energii jesteśmy zniechęceni, apatyczni i porzucamy nasz plan. Mówiąc obrazowo, niczym Scoot zamarzamy na śmierć i to jeszcze przed dotarciem do celu.
Maksymalny limit postępu – klucz do sukcesu
Nie oszukujmy się. Czego byśmy nie robili to realizując jakieś działanie czy projekt, które nie dają nam przyjemności nie tryskamy entuzjazmem. Uważajmy jednak na pułapkę chęci dociśnięcia jednego dnia, tak abyśmy mogli sobie potem odpuścić. Nie możemy dopuścić do nadwerężenia naszych zasobów energii i doprowadzenie się do stanu przemęczenia.
Z realizacją takiej aktywności powinno być jak z zalecaną przez lekarzy zasadą dotyczącą jedzenia: jedzenie należy kończyć z lekkim uczuciem niedosytu. Jeżeli nie będziemy się tego trzymać, zjemy istotnie więcej niż potrzebujemy. Przejedzenie doprowadzi do bólu żołądka i problemów trawiennych. Kiedy naprawdę przesadzimy, konsekwencją będzie osłabienie i kilka kolejnych dni na diecie, aby żołądek doszedł do siebie.
Bądź w tych aktywnościach jak Amundsen. Bez szału w dobre dni i dram w te złe. Każdego dnia konsekwentnie, przesuń się wyznaczony kawałek do celu.
Sam ćwiczę to na sobie. Robię kurs, który wcale mnie nie kręci, ale jest ważny dla mojego potencjału zawodowego. Mam cel – godzina pracy z kursem w każdy dzień roboczy i muszę przyznać że to działa. W gorsze dni myślę sobie: „to będzie tylko godzina i po wszystkim”. W te dobre, kończę pracę z kursem z poczuciem niedosytu i chęcią na kolejną dawkę wiedzy następnego dnia.