Tym pytaniem jedna z moich coachingowych klientek przywołała w mojej pamięci pewną opowieść przeczytaną dawno temu, już nie pamiętam nawet gdzie…
Pewien uczeń zapytał swojego mistrza:
– Mistrzu, czy świat jest wrogi dla ludzi? Czy niesie zło czy dobro?
– Opowiem ci historię o tym, jak świat odnosi się do człowieka, – powiedział mistrz.Był sobie kiedyś wielki król, który kazał zbudować piękny pałac. Było tam wiele wspaniałości. Wśród różnych cudów i ciekawostek w pałacu było komnata, w której wszystkie ściany, podłoga, drzwi, a nawet sufit – były zrobione z luster. Osoby wchodzące do komnaty w pierwszej chwili nie zdawały sobie sprawy, że stoją przed lustrami – tak bardzo zacierała się granica między światem rzeczywistym a odzwierciedlonym. Ponadto ściany komnaty zostały tak zbudowane, że na każdy dźwięk odpowiadało echo. Gdy ktoś pytał: „kim jesteś?”- słyszał w odpowiedzi z różnych stron, „kim jesteś?… kim jesteś?…, kim jesteś?…”
Pewnego razu do komnaty dostał się pies i zamarł w zdumieniu pośrodku, otoczony sforą psów ze wszystkich stron, a także z dołu i z góry. Pies na wszelki wypadek ostrzegawczo pokazał kły i wszystkie odbicia odpowiedziały mu tym samym. Pies zawarczał. Echo odwzajemniło głośne warczenie. Pies szczekał coraz głośniej. Echo też. Pies biegał tam i z powrotem, próbując ugryźć odzwierciedlające się w lustrach psy, jego odbicia też biegały i gryzły. Rano królewska służba znalazła wycieńczonego, nieprzytomnego psa, otoczonego przez setki nieprzytomnych psów. W komnacie nie było niczego, co mogłoby zagrozić psu, prócz jego własnego odbicia.
– Bo widzisz – powiedział mistrz – świat nie jest ani dobry, ani zły sam w sobie. Wobec człowieka świat jest obojętny. Wszystko, co dzieje się wokół nas jest tylko odzwierciedleniem naszych myśli, uczuć, pragnień i działań. Świat to jedno wielkie lustro.
Życie z pewnością bywa momentami trudne i niełatwe. Na pewno bywa też zmienne i daleko mu do prostego podziału na zdarzenia czarne i białe. Gustuje wręcz w całej gamie szarości, choć de facto bywa też bardzo kolorowe.
Ja natomiast lubię dodawać, że jest także i przewrotne. Często, trudne dzieciństwo kształtuje nas na silnych i zaradnych ludzi w przyszłości, przez co żyje się łatwiej. Momenty, które odbieramy dziś jako szalenie trudne, z perspektywy czasu mogą się okazać wstępem do najcudowniejszego etapu naszego życia.
Miałem też klientów, których życie mogło się wydawać idyllą, bo wszystko dostali od rodziców (łącznie z mieszkaniem i samochodem) lub rodzice pomogli im wszystko załatwić – nawet pracę. Choć było tak słodko i miło, to właśnie oni przychodzili do mnie po pomoc. Twierdzili, że nie czują się spełnieni w życiu, że nie mają poczucia, iż coś w nim osiągnęli, bo wszystko dostali i to powoduje, że czują się nieszczęśliwi.
Kończąc zostawiam Cię z pytaniem: Co Ty zobaczyłbyś w lustrzanej komnacie?